Mitologia:
Archetyp Mitologii Indoeuropejskiej
Część
IX. Kosmos po Potopie.
Autor:
Ryszard Maliszewski
Mit o rozwoju i
obronie Kultury
oraz o
rywalizacji boskich braci o władzę nad nim
i posiadanie
Wielkiej Bogini (bóstwa płodności):
Ledwo Świat pozbył się
nadmiaru Wody, ledwo zdążył „obeschnąć po Potopie” i
normalne Życie zaczęło odnawiać się na Ziemi pod rządami
Piorunowładcy, nowe Zdarzenie Mityczne zakłóciło rozwój Kultury.
1). Bunt
Odyńca-Welesa. Odyniec jako Pan Krainy Zmarłych
porywa Boginię z Drzewa i zawłaszcza
Wody:
(Czwarte
pokolenie Bogów):
Od czasu obalenia Drzewa
Kosmicznego, Bogini z Drzewa-Wielka Suka-Wodna Kocica, Żona
Piorunowładcy, zamieszkuje całą Przyrodę (i tylko jej
„Siostra”-hipostaza „Podziemna” (Żworuna) przebywa w
Podziemiu jako Partnerka Welesa). Niektórzy badacze mitologii
próbują „utożsamiać” Wielką Sukę Podziemną z grecką
Persefoną (patrz niżej), ja się temu stanowczo sprzeciwiam, gdyż
cechy i kompetencje Wielkiej Suki Podziemnej-Hekate-Żworuny tak
bardzo różnią się od cech i kompetencji Kory-Persefony, że ich
identyfikacja nie przekonuje. Łagodna, choć smutna Kora-Persefona
kojarzy się raczej z ową „Śpiącą Królewną z Bajki” (boć
od dawna przecież dowiedziono, że ludowe baśnie i bajki są zawsze
„echem” dawnych mitów pogańskich), zaś Suka Podziemna-Hekate
jest niby odrębną Boginią, objawiającą się zresztą bardzo
rzadko, jedynie w sytuacjach groźnych i konfliktowych.
Bogini z
Drzewa-Wodna-Suka-Kocica przebywa we wszystkich Drzewach i
Roślinach, przyjmując przydomek „Matka Ziela” (jako
taka, ma swoją „odpowiedniczkę”, Matkę Boską
„Zielną” w
chrześcijaństwie). Jako Pani Zwierząt opiekuje
się Wielka Suka wszystkimi Zwierzętami, zaś
jako Wodna-Kocica prowadzi beztroskie życie wśród
Kwiatów, Łąk, Gajów, Źródeł i Strumieni, otoczona Nimfami,
zachowując się jak Panna.
Prawdopodobnie, gdy zabawiała się
radośnie nad brzegiem Strumienia, wśród przepięknych, kwitnących
Ogrodów, spod Ziemi (Wody ?) wyłonił się nagle Odyniec Weles
(może i nawet w dawnej „Wężowej” postaci) i porwał ją po raz
drugi, tym razem, jako Pan Krainy Zmarłych, po czym ukrył ją w
Podziemiu. Bywa też w mitach, że Weles porywa ją w postaci
Odyńca albo Niedźwiedzia, do czego nawiązuje np. legenda herbowa
rycerskiego herbu polskiego „Rawicz”. Przejmująca ta
historia opisana jest barwnie w mitologii greckiej i rzymskiej, jako
tzw „Porwanie Persefony-Kory-Prozerpiny”, którą z
Podziemia będzie zmuszony uwolnić Piorunowładca.
198. „Wąż i Panna”
w malarstwie „fantasy” Borysa Olszańskiego
(źródło:
Internet, str. autora)
199. Polski herb
rycerski Rawicz (źródło:
Wikipedia)
Tamże, po spożyciu jakiegoś
magicznego Ziela (Grecy podają, że Pestki Granatu, co jest
równoznaczne wypiciu „wody zapomnienia” z innej wersji mitu),
Bogini z Drzewa staje się właśnie niby „Śpiąca Królewna z
Bajki” i zmuszona jest w Podziemiu pozostać, do chwili, aż uwolni
ją Piorunowładca (Książę z bajki).
Na pozostanie Bogini w Podziemiu
absolutnie nie może jednak zgodzić się Pan Nieba (i jego Matka,
Ziemia-Gaja-Wielka Locha), gdyż od chwili uwięzienia Bogini z
Drzewa, na Ziemi zapanowała susza i nieurodzaj (w Podziemiu zostały
przecież uwięzione „w Osobie Bogini”: Wody, Bydło i
Roślinność). Ziemi grozi wielki głód i ponowna zagłada Życia.
Tym razem więc Piorunowładca zmuszony jest „realizować mityczny
schemat wędrówki w Zaświaty”, w celu uwolnienia Żony.
2). Piorunowładca
zwycięża Pana Krainy Zmarłych
uwalnia Wody i Boginię z Drzewa:
(Czwarte
pokolenie Bogów):
Wskutek interwencji w samym Podziemiu,
Piorunowładca odzyskuje dawną pozycję i uwalnia „wszystkie
epifanie” Bogini. Ponieważ jednak, po zjedzeniu owej Pestki
Granatu Bogini związała bezpowrotnie, chociaż częściowo swój los z Podziemiem, i nic
nie jest w stanie tego zmienić, musi odtąd „po połowie”
należeć do obu Bogów.
200. Herakles (hipostaza
Piorunowładcy) walczy z Trójgłowym Geryonem,
który skradł stada
Krów (Krowa – symbol Kobiety w mitach, a Geryon,
to inna, grecka wersja
mityczna Odyńca-Welesa) (źródło:
Wikipedia)
Odtąd co roku, Wiosną, powtarza
się w „magiczny” mityczny sposób walka Piorunowładcy z
Odyńcem-Welesem-Hadesem, który stale będzie ponawiał próby
zwyciężenia Peruna i zawładnięcia Królestwem Ziemi. Nie jest
wprawdzie w zwyczaju Odyńca-Welesa występować w charakterze Demona
Pogody, ale zważywszy, że w Zimie na Ziemi „rządzi” jego
Protegowana, Żmija Dziewica Marzanna, łatwo wyobrazić sobie na
Przedwiośniu takie jak na załączonej niżej ilustracji starcie
Peruna z Demonem Zimy. Wówczas też zostaje wygnana na pół roku do
Podziemia wyżej wymieniona „Córka Węża”.
201. Mityczne starcie Peruna
z „Personifikacją” Zimy w malarstwie „fantasy”
(źródło: Internet, nazwisko Malarza nieczytelne)
Gdy Piorunowładca zwycięża
Odyńca pierwszym wiosennym Piorunem, Bogini z
Drzewa-Kocica-Wodna-Persefona powraca do Matki-Ziemi i Boga Nieba, i
rozpoczyna się nowy cykl wegetacji Przyrody na Ziemi, którym z
ramienia Peruna opiekuje się i rządzi jako Namiestnik – Bliźniak
Wężowy Jarowit-Jaryło.
Gdy nadchodzi Zima, Bogini z
Drzewa-Wodna Kocica (piękna Królewna) zmuszona jest wrócić na pół
roku do Podziemia (do Odyńca-Welesa), gdzie ponownie zapada w
letarg, na Świat wypełza Żmija Dziewica-Marzanna, a Przyroda
zamiera. W dorocznej walce Piorunowładcy z Odyńcem-Welesem pomagać
mu będzie, zawsze lojalna wobec niego Wielka Suka Podziemna-Żworuna,
a pomagać mu będzie na tyle skutecznie, że niektóre
przedstawienia tej walki w mitologii słowiańskiej, bardziej
eksponują Jej udział, niż samego Boga Nieba (patrz też Rozdział
nr VII.).
202. Wielka Suka Podziemna Żworuna
walczy z Dzikiem-Welesem, czemu przygląda
się z boku Piorunowładca
(wydrapana ok. XI wieku na tynku w Ławrze
Peczerskiej w Kijowie
mityczna scena pogańska - dowód na to, że "dawna wiara"
Słowian wciąż jeszcze była wśród ludu żywa) (źródło:
Bibliografia, Mitol. 4.)
2A).
Jeździec-Strzelec następcą Piorunowładcy. Dzieci Wielkiej
Suki-Bogini z Drzewa obejmują
panowanie nad Światem:
i
Światłami Niebieskimi. (Czwarte pokolenie Bogów):
Czy Piorunowładca osobiście
ustanowił Jeźdźca-Jaryłę-Aresa swoim Następcą, czy też
Jaryło-Jeździec-Strzelec pozycję tę sam zdobył, - nie wiadomo,
ale fakt jest faktem, że zazwyczaj badacze mitów próbują nawet
„identyfikować” Jaryłę (Jarowita) z Perunem (co jest
błędem). Pewne bowiem informacje z mitów nie pozwalają
zapominać o tym, że Jaryło-Jeździec i Apollo-Strzelec nie mogą
być autentycznymi synami Piorunowładcy, gdyż miewają postacie
Psa-Wilka-Węża-Kozła-Dzika, a jako tacy muszą być Dziećmi
Ognistego Węża.
Może więc Bóg Nieba „usynowił”
Bliźniaków Jeźdźca-Strzelca z wdzięczności za zabicie Ognistego
Węża (tak jak Król Kazimierz Wielki adoptował Księcia Kaźka
Szczecińskiego, mimo iż ten nie należał do Dynastii Piastów,
tylko do pomorskich Gryfitów (analogia zadziwiająca, bo Piastowie związani
byli symbolicznie z Orłem [Piorunowładcą], zaś Gryfici z Gryfem
[odmianą Węża]). A może Bóg Nieba wierzył, że Bliźniaki
Wężowe są jego Dziećmi (?) lub tylko się nimi posłużył dla
celów politycznych (?). Mity zawsze są zagadkowe …
Fakt jednak faktem, że w Niebie
rządzi nadal samowładnie Piorunowładca, zezwalając Bliźniakom
jedynie na kontrolowanie „pod swoim Patronatem” Świateł
Niebieskich: Słońca, Miesiąca, Gwiazdy Wieczornej i Gwiazdy
Porannej.
Bogini z Drzewa (ich Matka) będzie
się nadal opiekować Przyrodą, lecz „władzę nad Przyrodą”
odda Piorunowładca wszystkim Bliźniakom po trosze, zależnie od
„branży” (na zasadzie: „dziel i rządź”).
Na słynnym Posągu tzw „Świętowita
ze Zbrucza” wydobytym z dna rzeki w 1848 roku przedstawiono
prawdopodobnie schematycznie Trójdzielny Boski Podział Kosmosu.
Kamienny Posąg, wysokości 2, 57 m., tak opisany jest w Wikipedii
(na czerwono moje przypisy, gdyż mam na ten temat własne poglądy):
„Posąg zdobią płaskorzeźby
ułożone w trzy poziome pasy. Cztery górne figury połączone są
wspólnym kapeluszem. Na stronie A u góry znajduje się
postać z rogiem w prawej ręce, w środkowym pasie zaś figura
żeńska [wg mnie jest to przedstawienie
Bogini z Drzewa opiekującej się Płodnością Przyrody lub w ogóle
Bogini Mokoszy – patrz Róg Obfitości]. Na stronie B
widnieje postać z pierścieniem (lub naramiennikiem), pod którą
znajduje się figura żeńska [jest to może
wyobrażenie Stwórcy Kosmosu-Swaroga, gdyż trzymany przez niego
„Pierścień” jest symbolem Kosmosu oraz symbolem małżeństwa].
Na stronie C umieszczono mężczyznę z szablą u
pasa i konia, zaś poniżej nich figurę męską [zdecydowanie
jest to Perun, jako Wojownik-Bóg Naczelny Kosmosu]. Na
stronie D znajduje się postać męska bez atrybutów, pod nią
figura tejże płci [Postać rzekomo bez
atrybutów, wydaje się mieć „suknię zmiętą w fale lub na niej
wizerunki Ryb (?) (por. Postać z Rybą z Góry Ślęży (Sobótki)
na Śląsku), więc może to być np. Bóg-Wodnik, odpowiednik
ugrofińskiego Wainamoinena (?)]. W pasie dolnym
posągu umieszczona jest postać z rękami wyciągniętymi do góry.
Nie przedstawiono jej na stronie D, gdzie znajduje się
jedynie niewielki wizerunek koła [zdecydowanie
jest to Trójgłowy Weles w Podziemiu, jak gdyby „dźwigający
Kosmos”, bo to „Koło” jest symbolem całego Kosmosu].
Jest to wg mnie Idol-Symbol.
Tłumaczenie, iż postać z Szablą, to Świętowit-Jarowit, niezbyt
mnie przekonuje, bo, jak to konsekwentnie w niniejszym opracowaniu
wykazuję, Jarowit, nie jest hipostazą Peruna, lecz Bliźniakiem
Wężowym.
203. Rzeźby na Posągu ze
Zbrucza na Ukrainie (źródło:
Wikipedia)
204. Posąg-Symbol ze
Zbrucza na Ukrainie (źródło:
Wikipedia)
Światła
Niebieskie:
Wszystkie Światła Niebieskie
zostały już dawno temu zdominowane przez Jedynowładcę
Nieba-Peruna. Jako władca absolutny nie zamierza on się nimi jednak
zajmować osobiście.
Wykorzystując
„inklinacje” Węży do Świateł (nawet Wielki Wąż bywał w
przeszłości nazywany „Luciferusem”, czyli Niosącym Światło,
bo je ukradł), Bóg Nieba czyni posłusznych mu Bliźniaków
Wężowych Zarządcami-Gubernatorami Świateł. Oni to będą
odtąd światłem w Kosmosie zarządzać, ale pod nadzorem
Piorunowładcy.
Bliźniacy
(Jeździec-Jaryło-Ares i Strzelec-Żmij Ognisty Wilk-Apollo)
są więc już na zawsze (?) Władcami Księżyca i Słońca oraz
Mężami Gwiazd, Porannej i Wieczornej (aż do utożsamienia z nimi
włącznie). Ze światłem Księżyca ma również wiele wspólnego
Bogini z Drzewa w hipostazach Wodnej i Podziemnej, a także jej
„Córka” Suka-Dziewica-Artemida Diana, również „aż do
utożsamienia” włącznie. Stąd wywodzą się np. w mitologii
greckiej i rzymskiej wizerunki Apollona, jako Boga Słońca, lub
Artemidy-Diany, jako Bogini Księżyca.
205. Apollon jako Bóg
Słońca (późno rzymska mozaika) (źródło:
Wikipedia)
Światła Niebieskie były więc
niezależne jedynie „w czasach panowania Wielkiego
Kowala-Swaroga-Demiurga. Obecnie w każdej chwili mogą być one
„zjedzone” i zniewolone przez Psy-Wilki, i „za tychże pozwoleniem”,
nawet przez Potwory. Każdorazowo ich „uwolnienie” musi być
inicjowane przez Piorunowładcę, który jako Bóg-Pan Atmosfery
rządzi wszystkim (chmurami, wiatrami, deszczami, burzami, śniegami,
gradem, lodem i mgłą).
Bibliografia: w
artykule Mitologia: „Wstęp”
Uwaga: Wolno kopiować
i cytować jedynie pod warunkiem podania
źródła i autora
artykułów !
