czwartek, 25 lipca 2019

Paleozoologia 3. Paleozoik – Fauna Dewonu
 
Ramienionogi

[W związku z likwidacją przez Google wszystkich kont Google +, a więc usunięciem z sieci zawartych tam publikacji, ponawiam publikację artykulików z kolekcji Paleontologia na swoim Blogu.]



I. Okazy znalezione w Chęcinach:
1/4/1/69 -
1/4/2/69 - 09.07.1972 r., Chęciny k. Kielc, wzgórze zamkowe.


II. Stratygrafia: Szaro-biały paleozoiczny wapień dewoński, przeobrażony, bardzo twardy, wskutek czego skamieniałości trudne do wypreparowania.

III. Rozpoznanie: Ramieniongi „zawiasowe”:
Atrypa reticularis (L.)
1/4/1/69 - Jednostronna, uszkodzona skorupka grzbietowa muszli ramienionoga. Zachowana miejscowo w postaci srebrzystej „łuski” wierzchnia warstwa skorupki.
1/4/2/69 - Jednostronna skorupka brzuszna. Zachowana j.w.



      1. Widok z boku (fot. Ryszard Maliszewski)

2. Widok od strony zawiasu (fot. Ryszard Maliszewski)


IV. Informacje o skamieniałościach:
Organizmy morskie, osiadłe, należące do bentosu nieruchomego, posiadającego w stadium larwalnym ograniczoną zdolność ruchu. Zajmowały środowisko morskie, najprawdopodobniej przybrzeżne i litoralne. Z rozpoznanego gatunku i stratygrafii wapieni chęcińskich wynika datowanie skamieniałości.
Ogólne informacje na temat grupy Ramienionogów w poprzednim odcinku.



3. Ramienionogi kopalne z Dewonu (Spirifer i Atrypa)



V. Datowanie:
Atrypa reticularis jest charakterystyczna dla chęcińskich wapieni środkowego Dewonu Ery Paleozoicznej, a więc wiek skamieniałości wynosi ok. 375 mln lat.



5. Miejsce w tabeli stratygraficznej (źródło: http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=17)

czwartek, 18 lipca 2019


Dawniej, a dziś - Mazaniec - góra

639. i 639B. Mazaniec - góra, lata powojenne XX w. (źródło: ze zbioru Olgerda Dziechciarza,
        publ. Piotr Nogieć Internet OSF i "Ziemia Olkuska")
639C. Mazaniec - góra, obecnie (źródło: Internet, str.:  

640. Mazaniec - góra, mapa satelitarna

 




















czwartek, 4 lipca 2019

Drobne rycerstwo średniowieczne

18. Stachurscy i Stachurowie herbu Ostoja ze Stachury:


1. Pochodzenie i występowanie rodziny


Nazwiska Stachurski i Stachura powstały od nazwy wsi: Stachura w pow. kieleckim, której rycerscy właściciele, pierwotnie zwani Stachurami, odmienili nazwisko na Stachurski. Herbarze (np. Tadeusz Gajl [4]) i źródła historyczne wymieniają Stachurskich herbu Ostoja. [5] [6].

Słownik nazwisk polskich Kazimierza Rymuta, według danych z lat 90-tych ub. wieku,
podaje w Polsce liczbę 6573 osób noszących nazwisko Stachurski, w tym najwięcej w kieleckim, krakowskim i katowickim. W tym czasie Stachurów było równie wielu, 6726 osób. [9]

Rodzina Stachurskich z kieleckiego, od średniowiecza, aż do chwili obecnej istniejąca na naszym terenie, należała niegdyś do wymienionego herbu i była drobno rycerskim rodem małopolskim, którego korzenie były związane z miejscowością Stachura, jako jej gniazdem rodowym. Czy wszyscy jej reprezentanci „zachowali swój klejnot szlachecki aż do chwili obecnej” – nie jest dzisiaj istotne. Historia wspomina o nich przez około dwa wieki.
 

2. Herb i zawołanie


Herbowe rody Przeginiów i Ostojczyków mają typowo małopolskie korzenie. Herb Przeginia jest bardzo podobny do herbu Ostoja, a ponadto występował na terenach zamieszkałych przez Ostojczyków i dlatego Przeginię uważa się za odmianę Ostoi (Piekosiński). [4] [6]

Herb Ostoja przestawia w polu czerwonym między dwoma półksiężycami złotymi barkami ku sobie w słup miecz srebrny na opak w słup. Średniowieczne pieczęcie z tym herbem, to: 1358 Czcibora, dziekana poznańskiego, 1381 Dobiesława z Koszyc, podsędka ziemskiego krakowskiego (i inne). Herb wymieniany przez Długosza w Klejnotach, Herbarz Złotego Runa (i inne). [4] [6]


1. Wizerunek herbu Ostoja (źródło: „Wikipedia”)


Podobnie jak wiele innych rycerskich herbów polskich, herby Ostoja i Przeginia ściśle nawiązują do pogańskich mitów słowiańskich, których znajomość i tradycja jeszcze nie zanikły nawet w XIV i XV wieku, a konkretnie do mitycznej walki Boga Nieba Peruna z Bogiem Zaświatów Welesem.
 O walce przypominają tu występujące w herbach miecze, a o tym, ze walka ta miała miejsce w nocy – przypominają złote półksiężyce w tarczach herbowych. (Derwich i Cetwiński [11])

W kieleckim występuje wiele gór i wzgórz, których nazwy nawiązują do wspomnianego mitu, o czym wspominałem w artykule z mitologii, publikowanym niegdyś na moim blogu pod linkiem: http://zcalegoswia2.blogspot.com/2016/07/mitologiaarchetyp-mitologii.html)


    3. Gniazdo rodziny Stachurskich
Jak to już wcześniej powiedziałem, rodowym gniazdem Stachurskich z kieleckiego jest wieś Stachura w dawnym woj. krakowskim. Nazwa wsi wywodzi się od imienia osobowego „Stach” (poprzez swego rodzaju „zgrubienie” i oznacza miejsce, gdzie rozrodzony był ród „Stachurów”). O miejscowości tej informacje przytaczają wyrywkowo różne historyczne źródła. Opracowania kompletnego dla wsi Stachura i Stachurskich nie znalazłem. Popularne źródło internetowe, „Wikipedia” pisze o niej:

Stachura – wś., pow. kielecki gm. Mniów, par. Grzymałków, 1827 12 dm., 81 mieszk.” (...)
„Wczesne publikacje, w tym Jana Długosza z 1460 podają że wieś była własnością rodziny należącej do szlachty odwiecznej – Stachura (z obocznościami Stachurek bądź Stachyrek), od której miejscowość wzięła swoją nazwę. Od rodziny Stachura pochodzą Stachurscy.”
„Wieś leżąca w powiecie chęcińskim województwa sandomierskiego należała w XVI wieku do Tarłów.”. W 1827 wieś liczyła 12 domów i 81 mieszkańców.”
Informacje te pochodzą ze „Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego” Sulimierskiego. [5] Tamże informacja, że wieś Stachura wchodziła w skład dóbr mniowskich (Mniów), obok innych okolicznych wsi. Stachura miała gruntów 173 morgi. [5]


2. Lokalizacja wsi Stachura w Małopolsce (źródło: Google Maps)


3. Krajobraz okolic Mniowa (fot. ze źródła j.n.)


4. Najważniejsze gałęzie rodziny

Wieś Stachura koło Mniowa od czasów najdawniejszych należała do dóbr rycerskich.

Internetowe źródło: Rody ziemiańskie XV i XVI wieku. T. 1, Małopolskie rody ziemiańskie, Krzepela, Józef nie podaje „za Długoszem” żadnych informacji o miejscowym rodzie Stachurów-Stachurskich ze Stachury, a w Mniowie wymienia tylko Mniowskich. [12]

Z powyższego faktu wynika, iż zamieszkali tutaj drobno rycerscy właściciele wsi Stachura należeli do rycerstwa niebogatego, mało znanego w źródłach historycznych oraz zagrożonego popadnięciem w ubóstwo i wypadnięciem ze stanu.

Na rzecz możnowładczej rodziny Tarłów (być może wcześniej Mniowskich) tracą Stachurowie-Stachurscy wieś Stachura chyba już w XVI w.


4. Rycerz średniowieczny (miniatura średniowieczna) (źródło: Wikipedia)


Rodzina Stachurskich-Stachurów ze Stachury koło Mniowa trzymała” więc chyba wieś zaledwie około trzystu lat, a później dobra te wieś stały się własnością innych rodzin szlacheckich. Być może później reprezentanci tej rodziny, w całości lub częściowo posiadali jakieś inne majątki ziemskie, albo żyli „na dzierżawach”, jak wielu z ubogiej szlachty.

Lista rodzin szlacheckich województwa krakowskiego 1791” Tomasza Pasteczki podaje nazwisko Stachurski w 1759 r. w majątku Krzesławice/Pleszów 182. [13]

Nazwisko Stachurski zachowało się w okolicznych miejscowościach przez wszystkie następne wieki, kiedy to dawne rodziny niezamożnej szlachty, często własnoręcznie uprawiające swoje grunty, pod względem społecznym spadały nieraz do poziomu szlachty zagrodowej, a nawet klasy włościańskiej, o ile nie były w stanie „wylegitymować się ze swojego szlachectwa”. [8]

Przede wszystkim „widzimy ich” w świętokrzyskim, w Książu Wielkim, gdzie mogli być początkowo oficjalistami dworskimi oraz dalszych okolicach, w okolicach Szczekocin, Pińczowa i Kazimierzy Wielkiej, a także w miastach, np. Pińczowie, Miechowie i Olkuszu, przeważnie jako tzw „zwykłych mieszkańców”, czyli mieszczan. [Geneteka] 
 

Przypisy i Bibliografia:

[1]. M. Z. Wojciechowscy, Polska Piastów, Polska Jagiellonów, Dr. św. Wojc., 1946 ( PPPJ )L.

[2]. Mały słownik kultury dawnych Słowian, pod red. L. Leciejewicza, W.P.,
Warszawa 1972 ( MSKDS )

[3]. J. Roszko, Kolebka Siemowita, Iskry, Warszawa 1980

[4]. T. Gajl, Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, POZKAL, Gdańsk 2003
( HSRON )
[5]. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red.
B. Chlebowskiego, F. Sulimierskiego, W. Walewskiego i J. Krzywickiego,
nakł. Autorów, druk. „Wiek”, Warszawa 1880 – 1902 ( SGKP ) oraz

[6]. S. Górzyński, J. Kochanowski, Herby szlachty polskiej, Wyd. U. W. „Alfa”, Warszawa
1994 ( HSP)

[7]. F. Kiryk, R. Kołodziejczyk (red. - praca zbiorowa), Dzieje Olkusza i regionu olkuskiego,
dwa tomy, PWN, Warszawa, Kraków 1978 ( DORO )

[8]. W. Staśkiewicz (red. - praca zbiorowa), Społeczeństwo polskie od X do XX wieku,
Książ. i Wiedza, Warszawa 1988 ( SP )

[9]. Słownik nazwisk współcześnie używanych w Polsce, pod red. K. Rymuta, Inst. Jęz. Pol.,
P.A.N., wersja internetowa (Rym.)

[10]. Polska – moja ojczyzna, Encyklopedia (...), pod red. J. Marciszewskiego, W. P.,
Warszawa 1979 (PMO – E)

[11]. Derwich, M. Cetwiński, Herby, legendy, dawne mity, Kr. Ag. Wyd. Wrocław
1989 ( HLDM )




Wikipedia – encyklopedia internetowa i inne źródła internetowe, np. „Geneteka”


Uwaga: Wolno kopiować i cytować pod warunkiem
podania źródła i autora