czwartek, 29 grudnia 2016


Dawniej, a dziś - Przedm. parczewskie - ul. Górnicza


478. Ul. Górnicza, końcowe domy (na końcu bloki z lat 50-tych XX w.)
        lata 60-te XX w. (źródło: zbiór Pawła Barczyka, Olkusz w fotografii)
478B. Podobne ujęcie (wyburzanie starych domów) końc. lata 70-te XX w.
          (źródło: j.w. oraz zbiór Piotra Nogiecia)
478C. Podobne ujęcie po pn. str. 2009 r. (ta i nast. fot. Ryszard Maliszewski)
478D. Boczna uliczka za wyburzonymi domami 2016 r. 
478E., 478F., 478G. i 478H. Widok tych domów w 2016 r. wiosną i  latem

 





















































479. i 479B. Ostatnie stare kamienice pd. str. Górniczej 2009 r.
479C. i 479D. Stare kamienice 2016 r. 


























 


480. Wid. tych kamienic z zach. na wsch. 2009 r.
480B. i 480C. Widok z roku 2016  




























480D. Pasaż z bramy przy ul. Górniczej do ul. Sławkowskiej  2016 r.
481. Te same kamienice od str. pd. (od ogrodu) lata 70-te XX. w. (źródło:
        fragm. fot., Internet, Ziemia Olkuska)
481B. Te same kamienice od pd. i pusty plac za wyb. kamieniczkami 2010 r.
           (fot. Ryszard Maliszewski)







 

czwartek, 15 grudnia 2016

Dawniej, a dziś - Przedm. parczewskie - ul. Górnicza c.d.


472F. Stare kamienice obok Straży Pożarnej lata 50-te XX w. (źródło: 
          zbiór Piotra Nogiecia i Pawła Barczyka)

473. i 473B. Wyburzanie starych budynków pomiędzy Strażą Pożarną, a placem po
 Synagodze lata 80-te XX w. (źródło: zbiory Pawła Barczyka i Piotra Nogiecia)
473C. i 473D. Zrekonstruowane nowe budynki 2009 r. (fot. Ryszard Maliszewski)
473E. i 473F. Te same budynki 2016 r. (fot. j.w.)







































474. i 474B. Zabytkowe budynki Straży Pożarnej w 2009 i 2016 r. (fot. j.w.)
474C. Straż Pożarna od tyłu (od ul. Górniczej) 2016 r. (fot. j.w.)




























475. Ul. Górnicza w tym miejscu, wid. na wsch. (fot. przedwojenna) (źródło:
       zbiór Piotra Nogiecia)
475B. i 475C. Podobne ujęcie 2010 i 2016 r. (fot. Ryszard Maliszewski)
476. i 476B. Nowa Kamienica zbud. po 2010 r. na fundamentach i piwnicach
        zabytkowej Baszty (po zak. bad. archeol.) (fot. j.w.)



 



























477. Ul. Górnicza obok Pasażu Warszawskiego, wid. do Rynku
         (fot. przedwojenna) (źródło: zbiór Piotra Nogiecia)
477B. Podobne ujęcie 2016 r. (fot. Ryszard Maliszewski)













czwartek, 8 grudnia 2016

Mitologia: Święto Zmarłych c.d. - 2B. Dzień Dis Patera

Przed następnymi, zimowymi Dziadami, wypadającymi w ostatniej dekadzie grudnia, czczono w okolicy 6 grudnia samego Boga Podziemia Zmarłych, konkretnie jego dobrotliwą i życzliwą ludziom postać – „Patrona bydła, bogactwa, złota i urodzaju”. (patrz mój artykuł z dnia 23 czerwca 2016 r. Cz. VII. „Bunt Ognistego Węża c.d.”.

Już 30 listopada wypadały obrzędy ku czci germańskiego Boga Zaświatów Freya (odpowiednika naszego Welesa), które to święto obchodzili także Celtowie. Urządzano wówczas huczne zabawy, praktykowano wróżby i przepowiednie, jako że Bóg Zmarłych był także bogiem przysiąg, poezji, wróżbiarstwa i wszelakiej tajemnicy. Pozostałością tego święta w kulturze europejskiej są tzw dzisiaj „Andrzejki”. Podobnie jak w późniejszym dniu „św. Barbary” (patrz dalej) wkładano w tę noc do wody gałązki drzew owocowych, tak, aby zakwitły na Wigilię, co miało być pomyślną wróżbą przyszłego zamążpójścia.


1. Wróżby andrzejkowe (źródło: Wikipedia)


Postać słowiańskiego Boga Welesa, obdarzającego ludzi wszelkimi dobrami ziemskimi (analoga greckiego Plutosa i Plutona, a rzymskiego Dis Patera, a nawet grecko-egipskiego Serapisa [„rogata” postać Welesa posiada analogie w postaci egipskiego Byka Apisa, pierwowzoru Serapisa, a nawet w postaci minojsko-greckiego Minotaura]), nazywana była później w chrześcijaństwie „św. Mikołajem” (niem. Klaus, ang. Santa Claus) i „maskowana” postacią rzekomo istniejącego na przełomie III i IV w. historycznego (?) biskupa Miry w Licji.
Dzisiaj stał się on symbolem świętego, obdarzającego dzieci i dorosłych „prezentami”, w różnych regionach świata, albo 6 grudnia, albo w czasie Świąt Zimowych („Gwiazdka”).

              W kulturze masowej przedstawiany jest jako siwowłosy starzec z brodą, w czerwonym, „krasnoludzkim” ubraniu, zamieszkujący na Północy i podróżujący saniami zaprzęgniętymi w renifery. W bajkowo-świeckiej tradycji rosyjskiej znany jest jako „Died Moroz” (Dziadek Mróz). Symbole wszystko wyjaśniają: Weles, podobnie jak grecki Pluton i rzymski Dis Pater jest szczodrym „Bogaczem”. Postacie Krasnoludów wywodzą się z Krainy Zmarłych. Północ jest symbolem Podziemia, a kolor czerwony, to kolor Umarłych. Najważniejszy jego Renifer nosi imię Rudolf (germ. „Sławny Wilk”), a wilk jest również symbolem Krainy Zmarłych, tym bardziej, że posiada czerwony nos. Tzw „Święty Mikołaj” tylko więc pozornie związany jest z chrześcijańskimi świętami.




    3. Słowiański Weles (malarstwo fantasy – Andriej Szyszkin) (źródło: https://www.slawoslaw.pl/weles/)




















 5. i 6. „Św. Mikołaj” z 1881 r. i z kultury masowej (źródło: Internet, Wikipedia)


Mało wiadomo jaki może mieć związek z tym świętem równie legendarna i nawet usunięta z pocztu świętych katolickich (co interesujące: „usunięta”, ale pozostawiona w kulcie) tzw św. Barbara, rzekoma patronka górników,kamieniarzy, żołnierzy itp.,czczona w pobliżu tej daty (4 lub 17 grudnia). Jej związek ze skałami i roślinnością w kultach ludowych znany jest od dawna, a kojarzy się najbardziej ze starożytną postacią „Bogini z Drzewa”. Na terenach słowiańskich np. praktykowane było dawniej wkładanie „na św. Barbarę” do wody ziarn zbóż, albo gałązek wiśni lub czereśni, tak aby zakwitły na Boże Narodzenie” (tzw „gałązki św. Barbary” - por. „gałązki św. Andrzeja”). Zachodzą tu wybitne analogie z dardyjską Dżestak, latyńską Proserpiną i grecką Korą-Persefoną, mającymi ścisłe związki z Podziemną Krainą Zmarłych i jej Władcą (w ludowej tradycji religijnej „św. Barbara schroniła się w Skale”, a więc w Podziemiu).



7. Św. Barbara na obrazie Jana van Eycka (źródło: Wikipedia)

piątek, 2 grudnia 2016

    Dawne rodziny 12. „Jedzie pociąg z daleka...” Część I.

(pochodzenie rodzin, losy w Olkuszu, koligacje)

Autorzy: Ryszard Maliszewski i Anna Kownas



Początki kolejnictwa na ziemiach polskich to rok 1845, kiedy to zaczęła powstawać odcinkami w Królestwie i Galicji magistrala kolejowa warszawsko-wiedeńska . Po pierwszych latach nieufności, wręcz strachu przed nowym wynalazkiem, doceniono szybko jego znaczenie. Pasażer dyliżansu osiągał bowiem maksymalnie prędkość 15 km/godz., podczas gdy pierwsze pociągi kurierskie aż 60 km/godz. Był to więc znaczny postęp dla gospodarki i komunikacji. [1]
Gdy po wielu latach starań przeprowadzono w latach 1881-1885 także przez Olkusz linię kolejową, łączącą Dąbrowę Górniczą z Dęblinem, dla mieszkańców miasta otwarły się szerokie możliwości zatrudnienia. Począwszy od pracy przy budowie linii, skończywszy zaś na przyjęciu służby kolejarskiej. [2]
















1., 1B. Początki kolejnictwa w Królestwie Polskim (Franciszek Kostrzewski)
(źródło: Wikipedia i „Kłosy” )



1C. Kolej „iwanogrodzka”
(źródło: Internet, Ziemia Olkuska, wg czasopisma „Kłosy”)


Możliwość otrzymania posady funkcjonariusza kolejowego stawała się wielką szansą, szczególnie dla reprezentantów zdeklasowanej szlachty, objawiających zwyczajowo niechęć do podejmowania zarobkowej pracy fizycznej. [3] W ten sposób tworzyły się całe „dynastie kolejarskie”, związane z pracą na kolei przez kilka pokoleń, aż po II połowę XX wieku.


W wielu rodzinach kolejarskich ujawniały się jednak bardzo wcześnie także i aspiracje kulturalne, zmierzające do zapewnienia dzieciom lepszego wykształcenia, co nie dziwi, zważywszy obycie w świecie i ogólnie wysoką kulturę „stanu kolejarskiego”, objawiającą się takimi, powszechnie znanymi cechami, jak: odpowiedzialność, punktualność, służbistość i poczucie własnej wartości. Toteż zawody kolejarskie otoczone były w XIX wieku dużym poważaniem i nazywane powszechnie „służbą”. Taką zresztą była praca na kolei - zorganizowana niemal na wzór wojskowej i wpływająca na losy ludzkie poprzez służbowe przeniesienia na odległe nieraz placówki. Koleje w Królestwie należały w większości do spółek prywatnych, jednak ze względu na ich znaczenie dla administracji i wojska były poddawane rygorom, przypominającym wojskowe. [4]

W rodzinie Maliszewskich z koleją związali swoje losy najmłodsi synowie Aleksandra Maliszewskiego: Józef, Jan Piotr i Antoni. Jeszcze przed zbudowaniem linii kolejowej przebiegającej przez Olkusz, posady strażników kolejowych w Granicy koło Szczakowy (obecnie Maczki) przyjęli od 1881 roku Józef i Jan Piotr Maliszewscy, zachęceni (może, o ile jeszcze żył) przez stryja, Jana Kantego, żołnierza rosyjskiego. Obaj też przebywali w młodości w Rosji, zapewne służbowo. Później ich drogi się rozeszły. Nieocenionym wprost źródłem informacji o „kolejarskiej rodzinie” Józefa Maliszewskiego „ze Strzemieszyc”, prócz Wiktora Maliszewskiego, jego wnuczka, okazała się dla mnie w roku 2014, dopiero wówczas poznana dzięki kontaktom internetowym, nieznana mi wcześniej osobiście Anna Kownas z Wrocławia, wnuczka Janiny z Maliszewskich Kownasowej, córki Józefa Maliszewskiego (syna Aleksandra).


Józef Maliszewski syn Aleksandra syna Macieja (1855-1938?)


Trzeci syn Aleksandra Maliszewskiego syna Macieja, urodzony w Olkuszu
z matki Joanny z Maderskich. O jego dzieciństwie i młodości mało wiadomo, poza tym, że urodził
się w domu rodzinnym nr 50 przy ul. Sławkowskiej. Już od roku 1881 pracował Józef Maliszewski na kolei, początkowo jako strażnik kolejowy w Granicy (obecnie Maczki, patrz wyżej). Jeszcze jako kawaler służbowo przebywał kilka lat w Rosji, skąd powrócił do Olkusza i w roku 1884 ożenił się tutaj z Marianną z Paczków, z którą miał kilkoro dzieci. Od roku 1885 pracował w Olkuszu nadal na kolei.


2. Stacja kolejowa Granica na pocz. XX wieku
(źródło: Internet, [5])



2B. Metryka ślubu Józefa Maliszewskiego syna Aleksandra z 1884 r.
(źródło: z arch. Anny Kownas)


W związku ze służbą kolejową, ok. 1887 roku wyjechał Józef Maliszewski do Miechowa, gdzie pracował jako maszynista parowozu i gdzie przyszedł na świat jego pierwszy syn – Piotr (*1887). Sądząc z zachowanych dokumentów, planował osiąść na stałe najpierw w Olkuszu, potem w Miechowie, jednak ostatecznie, około 1889 – 1892 roku, przeniósł się do Strzemieszyc. Tu spędził resztę życia – kupił ziemię, wybudował dom i do emerytury pracował na kolei, najpierw jako maszynista, później jako mechanik w parowozowni.



3. Dworzec nowej linii kolejowej w Miechowie 1934 r.
(źródło: NAC, sygn. jak na fot. [6])



Oprócz znanego mi z historii rodziny syna Józefa - Piotra Romana Maliszewskiego urodzonego w Miechowie (patrz niżej), miał Józef Maliszewski w Strzemieszycach chyba jeszcze jednego syna, Lucjana, który w młodym wieku wyjechał z Polski, oraz dwie córki: Janinę (*1893), późniejszą Kownasową (na temat Kownasów patrz drugi następny artykuł Nr 12. Część III.) i Stefanię (*1896), późniejszą Haberkową. Starsza z nich, Janina z Maliszewskich Kownasowa była właśnie babcią mojej informatorki, Anny Kownas z Wrocławia.


4. Lucjan Maliszewski syn Józefa (Praga [Czechy]) (z arch. Anny Kownas)


Do dziś mieszkają w Strzemieszycach potomkowie Piotra Maliszewskiego oraz rodzina jego młodszej siostry Stefanii.



      5. Dworzec kolejowy w Strzemieszycach 1917 rok (źródło: jak w prz. [7])


6. Józef Maliszewski syn Aleksandra (źródło: z arch. Anny Kownas)



Józef Maliszewski syn Aleksandra, podobnie jak i jego brat Antoni, posiadał w Olkuszu nieznanej mi dokładnie wielkości grunt przy ul. Sławkowskiej po ojcu Aleksandrze (informacje na ten temat odnaleźć można w Rozdziale 11 opracowania, zatytułowanym „Przedsiębiorstwo rodzinne” Część II, ozn. 4E i 4G) oraz inne grunty dokupione później. Lokalizacja tego terenu, to dawne łąki na zachód od obecnego targowiska miejskiego (byłego Ogrodu miejskiego), a także być może, późniejsze działki Władysława Maliszewskiego syna Tomasza i Józefa oraz Feliksa Maliszewskich – synów Ludwika. Ponadto do „strzemieszyckich” Maliszewskich należał grunt z ozn. 4K, zlokalizowany naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy Sławkowskiej, gdzie po wywłaszczeniu, powstała baza PTSB (Przedsiębiostwo Transportowo-Spedycyjne Budownictwa). Teraz jest tam teren handlowy („Biedronka” itp.). Dokładna powierzchnia tego gruntu nie jest mi znana. Były te grunty zapewne sprzedane przez Maliszewskich „ze Strzemieszyc” po I wojnie światowej krewniakom i miastu. Jak podawała w 2014 roku Anna Kownas z Wrocławia, sprawy spadkowe dotyczące majątku po Józefie Maliszewskim synu Aleksandra, ciągnęły się jeszcze po roku 2000 i dopiero wtedy uregulowano z miastem rodzinie zaszłości z wymienionej wyżej działki 4E.



7. Mapa Nr I. Działki „Maliszewskich ze Strzemieszyc” przy ul. Sławkowskiej
(fragment większej mapy ; Oprac. Ryszard Maliszewski 1999 ;
Grafika Jerzy Lisowski 2000 ; popr. Ryszard Maliszewski 2014) [8]


Jeszcze przed wyjazdem Józefa do Strzemieszyc, bracia Józef i Antoni Maliszewscy wybudowali przy ul. Sławkowskiej trzecie, południowe, także drewniane skrzydło potrójnego domu „po Aleksandrze”, dostawiając je do skrzydła wschodniego. Po roku 1920 zostało to skrzydło domu sprzedane Kocotom i Windysom, wraz z przynależną mu działką gruntu, z której ci nowi właściciele już w roku 1942 zostali wywłaszczeni, obok Władysława i Romana Maliszewskich, synów Tomasza. Tenże dom „po strzemieszyckich Maliszewskich” ukazuje z boku zamieszczona niżej fotografia nr 5B. Po 1900 roku zamieszkiwał w nim brat Józefa, Antoni,, a później jego synowie Kazimierz i Henryk. Obecnie dokładna rekonstrukcja dziejów tego domu nie jest już możliwa, bo nikt z żyjących go nie pamięta. Dom został rozebrany w roku 1942 r., a planu budynku prawdopodobnie nigdy nie sporządzono. Dla porównania: pierwszy plan sąsiedniego, murowanego domu Ludwika Maliszewskiego, wzniesionego ok. 1880 roku, sporządzono dopiero w roku 1925.


7B. Po prawej stronie (od pd.) trzecie skrzydło domu Nr 50
po Aleksandrze Maliszewskim, budowane przez strzemieszyckich Maliszewskich
(źródło: fragment widokówki z 1912 roku,
Facebook, Ziemia Olkuska, publ. Olgerd Dziechciarz 2016)


Marianna Helena z Paczków Maliszewska (1866 - 1928)


Córka Leopolda Paczka i Ludwiki z Rudzkich. Urodziła się w roku 1865 w Olkuszu. Jej rodzina pochodziła z Miechowa. Ojciec był urzędnikiem miejskim, a matka także pochodziła z rodziny urzędniczej. Po 1863, bitwie miechowskiej, pogromie i spaleniu miasta przez Rosjan, rodzice Marianny przenieśli się do Olkusza, gdzie wcześniej osiadł już brat Leopolda, Kazimierz, sekretarz biura powiatu olkuskiego. W Olkuszu ojciec Marianny pracował jako sekretarz magistratu.



8. Metryka urodzenia Marianny z Paczków z 1865 r. (źródło: z arch. Anny Kownas)


Od roku 1884 Marianna z Paczków była żoną Józefa Maliszewskiego syna Aleksandra z Olkusza i matką jego dzieci. Wraz z mężem przeniosła się do Strzemieszyc, gdzie zmarła w wieku 62 lat i została pochowana na miejscowym cmentarzu.




9. Marianna z Paczków Maliszewska (źródło: z arch. Anny Kownas)

                                                                      ******

Osiadła w Małopolsce rodzina Paczków co najmniej od wieku XVI była rodziną szlachecką. Przez trzy wieki liczni jej przedstawiciele zamieszkiwali okolice Krakowa i tereny Księstwa Siewierskiego. Z czasem migrowali bardziej na północ - pod koniec XVIII wieku osiedli w Gorenicach koło Olkusza i Sadowiu (par. Irządze). W wieku XIX rodzina mocno zubożała i stopniowo obniżał się jej status. Już dziadek Marianny, zmarły w 1825 Franciszek, utrzymywał się jedynie z dzierżawy folwarków, a jej ojciec – jak wcześniej wspomniano – pracował jako urzędnik.

W końcu XX wieku, wg słownika Rymuta, zamieszkiwało w Polsce 330 osób o nazwisku Paczek, równomiernie skąpo rozrzuconych po całym kraju. W Olkuszu do dziś żyją przedstawiciele tej rodziny, zapewne potomkowie nieznanego mi rodzeństwa Marianny oraz potomkowie jej stryja, Kazimierza. Ciężko mi jednak powiedzieć coś więcej na temat tej gałęzi. Kazimierz zmarł w Olkuszu, w roku 1865, zostawiając dwójkę dzieci: Kazimierza Eugeniusza (ur.1852) i Helenę. Nota bene oboje byli rodzicami chrzestnymi Marianny. Na tym trop się urywa, choć dalsze badanie olkuskich metryk zapewne mogłoby sporo wyjaśnić. Np. w Genetce został odnotowany w 1885 roku zgon Andrzeja Franciszka Paczka, którego powiązań rodzinnych nie znam. Oprócz Olkusza, odnalazłem to nazwisko także na cmentarzach w Bolesławiu i Strzemieszycach, spotkałem je również w Sąspowie i Paczółtowicach.


Rudzcy, rodzina matki Marianny z Paczków Maliszewskiej, to szlachecka rodzina Wężyków Rudzkich herbu Wąż. Dziadek Marianny, Jan Rudzki, był ziemianinem, posiadaczem dożywotniego wójtostwa we wsi Dąbrowa (obecnie dzielnica Kielc). Następne pokolenie nie kontynuowało już tej tradycji - jej ojciec, Mikołaj, był urzędnikiem skarbowym – najpierw w Kielcach i Radomiu, potem w Miechowie, jego bracia także przenieśli się do miasta, obejmując posady urzędnicze. 


Piotr Roman Maliszewski syn Józefa syna Aleksandra (1887 - 1946)


Drugie dziecko, a pierwszy syn Józefa Maliszewskiego, urodzony w Miechowie z matki Marianny z Paczków. Dzieciństwo i młodość spędzał przy rodzicach w Miechowie i Strzemieszycach. Możliwe, że przejściowo mieszkał także z nimi w Olkuszu, ale nie jest to pewne. W 1922 roku, mając już 34 lata, ożenił się Piotr w Olkuszu ze Stefanią z Kolonków (pochodzącą z miejscowości Niemce w parafii Gołonóg), która w latach 1923 – 1930 urodziła mu w Strzemieszycach troje dzieci.

Autor znał osobiście tylko jednego syna Piotra Romana, urodzonego w roku 1927 Wiktora Maliszewskiego, który stał się dla Ryszarda w latach 80-tych XX wieku ogromnie pomocnym i wdzięcznym informatorem na temat dwu strzemieszyckich gałęzi rodziny Maliszewskich.

Podobnie jak i jego ojciec Józef, Piotr Maliszewski pracował na kolei. Przez długie lata był maszynistą parowozu (starsi ludzie ze Strzemieszyc pamiętają go i miło wspominają, co autor kroniki rodzinnej stwierdził osobiście w Strzemieszycach, nawet i jeszcze w 2014 roku). W którymś z aktów urodzenia dzieci Piotra, jest on także wymieniony jako „technik”, widocznie był równocześnie mechanikiem remontowym parowozowni. Piotr Maliszewski pracował do końca życia w parowozowni w Strzemieszycach.


10. Parowozownia kolejowa
(źródło: Internet, str jak przyp. [9])



Stefania z Kolonków Maliszewska (*1900)


Z Kolonków, córka Karola Kolonki, urodzona we wsi Niemce parafia Gołonóg (obecnie Dąbrowa Górnicza) z matki Julianny z Jaworskich. Rodzice Stefanii zamieszkiwali prawdopodobnie w Strzemieszycach, a jednak około 1920 roku czasowo chyba w Olkuszu, gdzie też w roku 1922 wyszła Stefania za mąż za Piotra Maliszewskiego, syna Józefa Maliszewskiego ze Strzemieszyc. W latach następnych urodziła mu w Strzemieszycach trzech synów. W 1946 roku Stefania owdowiała. Do swojej śmierci zamieszkiwała z synami w Strzemieszycach, gdzie zmarła w wieku 74 lat i została pochowana obok męża na miejscowym cmentarzu.

O rodzinie Kolonków autor znalazł mało informacji. Nazwisko to spotyka się np. na cmentarzu w Olkuszu. W końcu XX wieku żyło w Polsce 670 osób tego nazwiska, z czego najwięcej w katowickiem (325). Geneteka podaje sporo wczesnych metryk do tego nazwiska z Małopolski, np. w roku 1671 urodzenie się Agnieszki Kolonko (akt nr 68), córki Andrzeja i Jadwigi w Słaboszowie, tamże w 1674 urodzenie się jego syna Macieja Kolonki (akt nr 5) i w1675 (akt nr 65) Barbary Kolonko, także córki Andrzeja i Jadwigi.

Natomiast w roku 1765 zawiera małżeństwo w Imbramowicach Franciszek Kolonko, tamże w roku 1769 Mateusz Kolonko, a w roku 1788 Mikołaj Kolonko. [*] Wszystkie wymienione wyżej osoby mogły tam być związane z majątkami ziemskimi, ale ich kondycja nie jest mi znana.

Nazwisko panieńskie matki Stefanii, Jaworska, mocno jest popularne w Polsce. W herbarzach jest wymienione aż 10 rodzin Jaworskich różnych herbów : Belina, Gryf, Jasieńczyk, Jelita, Jastrzębiec, Junosza, Kościesza, Oksza, Ostoja i Sas. Rymut podaje aż 44.104 osób tego nazwiska.

                                                                          *****

Przypisy:


[*]. Geneteka, Internet, link w Bibliografii)

[**]. Korusiewicz S., Dzieje Księstwa Siewierskiego i Siewierza, str ?

[***]. HOKO (skróty w Bibliografii), str ?


[1]. St. Wasylewski, Życie polskie w XIX wieku, str 517-519

[2]. DORO (skróty w Bibliografii), t. I, str 523-527

[3]. SP (skróty w Bibliografii), str 507

[4]. tamże




[8]. Na podstawie Mapy W. Kosińskiego, (DORO) (objaśnienia skrótów w Bibliografii),
       i A. Oknińskiego (DORO), t. I, str 154, 329




Bibliografia:


Źródła archiwalne i terenowe:

  1. Archiwum Państwowe Chrzanów - Akta Miasta Olkusza:

    • Akta Metrykalne, w tym Regestr Metryk Parafii Olkusz,
    • Akta Własności Po-Augustyańskiej – Tabela powinności posiadaczy gruntów poaugustyańskich pod miastem Olkuszem, sygn. 1 i 1A.

  1. Wypisy z akt USC parafii: Olkusz, Strzemieszyce (Gołonóg), z Geneteki.

  1. Dane z nagrobków: Olkusz, Strzemieszyce, Będzin, Grodziec, Czeladź, Bolesław, Tenczynek, Paczółtowice, Trzebinia, Sąspów.

  1. Pamiętniki i relacje ustne:

    • Ryszard Maliszewski, Historia małopolskiej gałęzi rodziny Maliszewskich (opracowanie w posiadaniu autora) ,
    • Relacja Wiktora Maliszewskiego ze Strzemieszyc,
    • Relacja Flawiusza Maliszewskiego z Krakowa,
    • Relacja Barbary z Maliszewskich Pietrasowej z Olkusza,
    • Relacja Anny Kownas z Wrocławia.

  1. Materiał kartograficzny autora: Ryszard Maliszewski, Mapa Działek przy ul. Sławkowskiej.

  1. Materiał fotograficzny z Internetu.


Źródła i opracowania drukowane:

  1. Dzieje Olkusza i Regionu Olkuskiego, pod red. K. Kiryka i R. Kołodziejczyka, Warszawa - Kraków 1978. (Skrót; DORO)

  1. Górzyński S., Kochanowski J., Herby szlachty polskiej, Warszawa 1994.
  1. Gajl T., Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Gdańsk - Inowrocław 2003.

  1. Korusiewicz S., Dzieje Księstwa Siewierskiego i Siewierza do r. 1900, Piekary Śląskie 1990.

  1. Rymut K., Nazwiska Polaków, wersja internetowa z wyszukiwarką nazwisk (http://herby.com.pl/).

  1. Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, Mariówka Opoczyńska, Kielce 1933. (skrót: HOKO)

  1. Wasylewski Stanisław, Życie polskie w XIX wieku, Wyd. Liter., Kraków, 1962.

  1. Ichnatowicz I, Mączak A., Zientara B., Żarnowski J., Społeczeństwo polskie od X do XX wieku, K. i W. Warszawa 1988. (skrót SP)
Internet:



  1. Lista rodzin szlacheckich woj.krakowskiego1791r http://www.genealogia.okiem.pl/wl_kr_1790_n.htm



[logo NAC]:
  



                                                                     ******


(Uwaga: Wolno kopiować i cytować jedynie pod warunkiem podania źródła i autora artykułów !)