czwartek, 26 stycznia 2017

Dawniej, a dziś - Stare miasto - ul. Sławkowska -
               Pasaże od Kościoła i do Górniczej


484B (powt.). Pasaż  od Kościoła do Sławkowskiej lata 70-te XX w.
    (źródło: Internet, Facebook, Ziemia Olkuska)
486. Bramka do tego pasażu przy Kościele 2016 r. (ta i nast. fot. Ryszard Maliszewski)
486B. i 486C. Pasaż do Sławkowskiej 2016 r.
486D. Pierwsze podwórze za Magistratem 2016 r.
486E. Drugie podwórze za Magistratem 2016 r.
486F. Ten sam Pasaż wid. na pd. 2016 r.





















































487. Brama-Pasaż w Kam. Stachurskich od ul. Sławkowskiej do Górniczej 1925 r.
        (źródło: Zbiory PTTK Olkusz)
487B. Brama-Pasaż do Górniczej 2016 r. (ta i nast. fot. Ryszard Maliszewski)
487C. Wylot Sławkowskiej na Rynek 2016 r.
 487D. i 487E. Pasaż Warszawski od Rynku i Sławk. do Górniczej 2009 r.
       (Pasaż w miejscu wyburzonej kamieniczki, obok Nowy Bud. Handlowy)
487F. Pasaż Warszawski 2016 r.






































czwartek, 19 stycznia 2017

Najdawniejsi osadnicy Małopolski - Wstęp


Autor: Ryszard Maliszewski



[Od niepamiętnych czasów teren Małopolski, niezmiernie starożytnej krainy naszego państwa, do której od wieków ma szczęście przynależeć ziemia olkuska, był wielokrotnie zasiedlany przez człowieka i był łącznikiem pomiędzy Wschodem, a Zachodem Europy, którym to szlakiem, we wszystkich kierunkach „przewalały się”, będące na różnych etapach rozwoju biologicznego i społecznego ludy różnych kultur ludzkich. Tematykę rozpoczynanego aktualnie przeze mnie nowego cyklu artykułów można by więc wyrazić jeszcze bardziej prostym zapytaniem: 
„Kto tutaj żył przed nami” ...


Równocześnie i może właśnie z tej przyczyny, było południe Polski najgęściej zaludnioną krainą geograficzno-historyczną, chłonącą najszybciej wszelkie nowinki kulturowe, w przeciwieństwie do stale zapóźnionej pod tym względem północy, czyli Niżu Polskiego. Zasiedlenie Niżu w Epoce lodowcowej odbywało się bowiem zawsze w zależności od miejsca chwilowego postoju czoła lądolodu, od jego transgresji, albo „cofania się” na skutek topnienia mas lodowych. [*]
Najłatwiej poznać i zrozumieć te procesy zaglądając do kompleksowo omawiających te tematy źródeł, chociażby do naszej „wspólnej”, popularnej Wikipedii, np. pod link: https://pl.wikipedia.org/wiki/Prehistoria_ziem_polskich, ale też i inne.]



Najdawniejsze szlaki migracji człowieka od epoki kamienia:



Odwieczną „bramą”, otwierającą drogę dla migracji ludności nowych kultur, była na obrzeżu Śląska Brama Morawska, którą w niezmiernie dawnych już czasach, śladem wędrujących tędy stad łownych zwierząt podążały mniejsze lub większe grupy ludności, opanowując kolejno doliny wielkich rzek i zasiedlając najpierw Wyżynę Śląską, skąd już tylko „skok mały”, Pradoliną Wisły i Pradolinami Warty oraz Przemszy, prowadził nowych osadników na „naszą” Jurę Krakowsko-Częstochowską (w tym na szeroko pojętą Ziemię Olkuską), i dalej. Podobne wędrówki odbywały się w tamtych czasach również od południowego wschodu Europy. W ramach niniejszego cyklu omawiać będę skrótowo, nie zawsze powszechnie znane, ale potwierdzone na naszej ziemi ślady pobytu ludności najważniejszych kultur pradziejowych.][**] [***] Bibl.[25]


1. Pochód stada mamutów doliną rzeki (źródło: Internet, Zdenek Burian, malarstwo)


[*]. Niezmiernie mylące i dla laików niezrozumiałe jest używane bardzo często, nawet w literaturze popularnonaukowej, wyrażenie: „cofanie się lodowca”. Lodowce bowiem nigdy nie „cofają się” (a jak i dokąd niby miały by się „cofać” te masy lodowe [??] - „pod górkę” ??). Tzw „cofanie się” czoła lodowca polega jedynie na postępującym topnieniu mas lodowych wskutek ocieplania się klimatu i na zmniejszaniu się ich „napływu” z terenów wyższych (lodowce, tam gdzie już powstały, stale się tworzą i pełzną w dół terenu, a w "dolnym biegu" stale topnieją „po bokach”, u podłoża i u czoła ; gdy topnienie przeważa nad napływem, czoło lodowca pozornie „cofa się”).
[**]. Internet, Slide Player, st. http://slideplayer.pl/slide/429930/


2. Zasięg zlodowaceń i kultury paleolitu na terenie Polski (źródło: K. Godłowski [8])


3. Pradoliny rzek – szlaki komunikacyjne starożytności (źródło: W. Walczak [31])



4. Krajobraz przed czołem lodowca (źródło: Z. Bukowski Bibl.[2])


[***]. W dobie Internetu najłatwiej jest nam kliknąć w odpowiedni link aby znaleźć szybko potrzebne informacje. Warto jednak nawet i dzisiaj uzupełnić swoją wiedzę sięgając do klasycznych źródeł drukowanych. Od wielu już lat przed „epoką Internetu”, aby pogłębić swoje wiadomości, dotyczące wyżej wspomnianej tematyki, - zaglądałem chętnie do moich ulubionych pozycji książkowych, do zapoznania się z którymi (i z innymi jeszcze) - wszystkich zainteresowanych namawiam:

Bibliografia (do kultur epoki kamienia):

1. Augusta J. i Burian Z., Człowiek kopalny, PZWS Wa-wa 1966

2. Bukowski Z., Dąbrowski K., Śladami kultur azjatyckich, Cz. I, LSW, Wa-wa 1978

3. Bukowski Z., Dąbrowski K., Świt kultury europejskiej, LSW, Wa-wa1971

4. Clark J. D. Prahistoria Afryki, B. P. Wa-wa 1978

5. Dart R. A. i Craig D., Na tropach brakującego ogniwa, PWN, Wa-wa 1963
6. Dubos R., Tyle człowieka co zwierzęcia, PWL Wa-wa 1973

7. Gąssowski Jerzy, Kultura pradziejowa na ziemiach Polski - zarys, PWN, Wa-wa 1985

8. Godłowski K., Kozłowski J. K., Historia starożytna ziem polskich, PWN, Wa-wa 1985

9. Hensel Witold, Polska starożytna, PAN IHKM, Ossolineum, Wrocław 1973

10. Jelinek J., Atlas prahistorii człowieka, PWR i L Wa-wa 1977
11. Kozłowski J. K., Kozłowski St. K., Epoka kamienia na ziemiach polskich, PWN, Wa-wa 1977

12. Kozłowski St. K., Pradzieje ziem polskich od IX do V tysiąclecia p.n,e., PWN, Wa-wa 1972

13. Kozłowski J. K., Kozłowski St. K., Pradzieje Europy od XL do IV tys. p.n.e., PWN, Wa-wa 1975

14. Laming Anette, Skarby w grocie Lascaux, PWN, Wa-wa 1968

15. Leroi-Gourhan Andre, Religie prehistoryczne, PWN, Wa-wa 1966

16. More R., Skamieniałymi śladami człowieka, PWN Wa-wa 1966

17. Praca zbiorowa, Mały słownik antropologiczny, WP, Wa-wa 1969

18. Praca zbiorowa pod red. Kmiecińskiego J. , Pradzieje ziem polskich, Cz. I, PWN, Wa-wa 1989

19. Praca zbiorowa pod red. Jasickiego B., Zarys antropologii, PWN Wa-wa 1962

20. „Problemy”, miesięcznik, numery wybrane

21. Skrok Z., Wyjście z kamiennego świata, LSW Wa-wa 1986

22. Strzałko J., Henneberg J. I Piontek J., Populacje ludzkie jako systemy biologiczne, PWN Wa-wa 1980
23. Wendt Herbert, Szukałem Adama, WP, t. I i II, Wa-wa 1961
24. Wojciechowski W., Broń pierwotna i starożytna w Polsce, WMON Wa-wa 1973

A także uzupełniająco:

25. Dzieje Olkusza i Regionu Olkuskiego, pod red. K. Kiryka i R. Kołodziejczyka,
    Warszawa- Kraków 1978. (skrót: DORO)

26. Hensel W., Archeologia żywa, WAiF Wa-wa 1973

27. Praca zbiorowa pod red. Malinowskiego A. i Strzałko J., Antropologia, PWN Wa-wa – Poznań 1985

28. Praca zbiorowa pod red. Malinowskiego A., Antropologia fizyczna, PWN Wa-wa – Poznań 1980

29. Praca zbiorowa pod red. Skowrona St. i in., Biologia XX wieku, t. I i II, WP Wa-wa 1971

30. Stęślicka W., Rodowód człowieka uzupełniony, Omega PWN - Wa-wa 1964

31. Walczak W., Jak powstawała rzeźba Polski, BP Wa-wa 1976,
32. Książkiewicz M., Zarys geologii Polski, Wyd. Geol. Wa-wa 1965,

33. Klimaszewski M., Geomorfologia ogólna, PWN Wa-wa 1961

34. Praca zbiorowa, Mały słownik geologiczny, WP Wa-wa 1968, oraz inne.

czwartek, 12 stycznia 2017


Dawniej, a dziś - Stare miasto - ul. Sławkowska
             oraz Pasaż do Rynku

282. Stare miasto, ul. Sławkowska do Rynku, 1925 r. (po lewej Dworek
        Buchowieckich, dalej stare niskie domy i Kamienica Stachurskich)  
        (źródło: zbiór PTTK Olkusz)
282B. Podobne ujęcie i lata (źródło: zbiór Mariana Kostulskiego, Ziemia Olkuska)
282C. Ten sam widok 2009 r. (fot. Ryszard Maliszewski)


























483. Kamienica Stachurskich z 1905 r. lata międzywojenne, dalej stare niskie domy
         (źródło: Internet, Facebook, Ziemia Olkuska, oraz Piotr Nogieć)
483B. Zbliżenie z tego samego ujęcia 1925 r. (źródło: j.w.)
483C. To samo ujęcie 2009 r. (stare domy rozbudowane) (fot. Ryszard Maliszewski)
































484. Stare parterowe domy przed Kam. Stachurskich lata 60-te XX w.
        (źródło: zbiór Piotra Nogiecia, Internet, Stary Olkusz na fot. I)
484B. Te same parterowe domy, wid. z Dzwonnicy, lata 70-te XX w.
          (źródło: Internet, Ziemia Olkuska)
484C. Wyburzanie tych domów i oficyn za nimi, lata 80-te XX w.
          (źródło: zbiór Tomasza Strojnego, Przegl. Olk., "Poznaj z nami..",
           "Domy światłem malowane", Emilia Kotnis-Górka)
484D. Pusty plac po wyburzeniu tych budynków, 2010 r. (ta i nast. fot.
             Ryszard Maliszewski)
484E. Ten sam plac w 2016 r.



























485. Pasaż obok Kościoła do Rynku 1934 r. (źródło: zbiory NAC)
485B. Przy tym pasażu nowy Dom Parafialny postawiony nad fundamentami
          XIV-wiecznego Zamku Olkuskiego 2009 r. (ta i nast. fot. Rysz. Maliszewski)
485C. Nowy Dom Parafialny wid. z dr. str. 2009 r.
485D. Wejście do tego pasażu od ul. Mickiewicza 2016 r.
485E., 485F. i 485G. Pasaż do rynku i Dom Parafialny 2016 r. 

   







































Logo NAC: 




czwartek, 5 stycznia 2017

Dawne rodziny 9. „Bodaj byś cudze dzieci uczył !!”
    Cz. III. Szkoły c.d.

Autor: Ryszard Maliszewski


[Niniejszy odcinek nie przedstawia odrębnego tematu, lecz jest uzupełnieniem trzech artykułów wcześniejszych: Dawne rodziny
9. „Bodaj byś cudze dzieci uczył !!” Cz. II. Szkoły,
10. „Zdolny siędzie na urzędzie ...” oraz
12. „Jedzie pociąg z daleka...” Cz. I. Nie dodaję też tutaj niczego nowego do omówienia historii wymienianych wcześniej szkół, a tylko wspominam dwie byłe uczennice z rodziny: Janinę z Maliszewskich Kownasową (córkę Józefa syna Aleksandra), uczęszczającą do szkoły jeszcze w zaborze rosyjskim oraz jej córkę
Wieńczysławę Kownas, córkę Adolfa w okresie przed II wojną światową. Zamieszczony tu materiał fotograficzny pochodzi z archiwum Anny Kownas z Wrocławia i stanowi jedynie ilustrację dla poniższego uzupełnienia.]


    1. Janina Maliszewska w młodości



2. List pochwalny Janiny Maliszewskiej z 1908 r.



3. Wieńczysława Kownas w 1929 r. (druga z prawej w drugim rzędzie od góry ;
    fot. przed olkuskim Gimnazjum Żeńskim [obecnie Zespół Szkół Dosk. Zawod.
    przy ul. Nullo] ; ujęcie z działki po drugiej str. ulicy, robione nieco „pod górkę”,
    przez co widoczne tylko górne piętro budynku)



4. Wieńczysława Kownas w 1930 r. (druga z pr. od góry)


 
























5., 6. i 7. Uczennice Gimnazjum Żeńskiego w 1930 i 1931 r.



(Uwaga: Wolno kopiować i cytować jedynie pod warunkiem podania źródła i autora artykułów !)

niedziela, 1 stycznia 2017


Z okazji rozpoczęcia Nowego Roku miłym Czytelnikom mojego Bloga i Profilu Google + składam najlepsze życzenia:

Happy New Year !!! Szczęśliwego Nowego Roku !!!


[Miło mi również zakomunikować, że do miliona wejść na moim profilu jest już bardzo niedaleko …. Oglądalność zaś „geograficzna” blogu (największe liczby) przedstawia się następująco:

Polska20233    

Rosja2754
Stany Zjednoczone1592
Niemcy1378
Francja365
Ukraina298
Szwecja266
Chiny213
Wielka Brytania164
Dania111



Dziękuję za zainteresowanie i pozdrawiam !!]














 



















Mitologia: 3B. Karnawał



Zakończeniem tego cyklu Świąt Zimowych jest do dzisiaj, mający również pogański wywód z dawnych kultów agrarnych (tak rzymskich, jak i słowiańskich) okres hucznych zabaw, uczt, tańców i kolędowania, zwany dzisiaj z łacińska „karnawałem” (po słowiańsku „zapusty”), trwający aż do lutego. Warto zapoznać się z ich genezą i sensem pod linkiem: https://pl.wikipedia.org/wiki/Karnawa%C5%82
Wśród postaci karnawałowego kolędowania (pozostałości starożytnego „teatru zdarzeń mitycznych”) nie może oczywiście zabraknąć „Turonia” w postaci Kozła-Byka, jako wizerunku samego Welesa, innej jego postaci – Niedźwiedzia oraz Bociana-Ajtwarasa, na świat przynoszącego z Zaświatów Dusze, którym przeznaczona jest reinkarnacja (ponowne narodziny) .

Kalendarz rzymskich świąt Jakuba Jasińskiego (patrz przypis) wyznaczał na Styczeń następujące święta (niektóre z nich mają pewne analogie w religii dawnych Słowian, a także później w chrześcijaństwie):




  • Compitalia – na wsi każdy rolnik budował małą kapliczkę z ołtarzem na granicy swych pól. Składał tam pług oraz drewniane lalki, po jednej za każdą osobę w domu. Następnego dnia obchodzono święto. Składano ofiarę oczyszczającą na nadchodzący rok.
    W mieście przewodniczący każdej insulae składał w ofierze kurę na ołtarzu wznoszonym na każdym skrzyżowaniu. Potem następowały trzy dni świąt. [Święto to posiada analogie ze słowiańskimi Zapustami (kult zmarłych).]
1 stycznia
  • Kalendy styczniowe – zaprzysięgano nowych konsulów. Składano w ofierze Jowiszowi byki jako podziękowanie za opiekę w ciągu minionego roku. Konsulowie obiecywali, że ich następcy powtórzą to samo w roku przyszłym; święto Veiovisa (również 21 maja); święto Eskulapa.[Veiovis był odpowiednikiem naszego Welesa]
5 stycznia
  • Rex Sacrorum ogłaszał dni świąteczne w styczniu.
9 stycznia
  • Agonalia – święto obchodzone czterokrotnie. Tego dnia czczono boga wszelkich początków Janusa. Inne dni to: 17 marca – ku czci boga wojny Marsa; 21 maja – ku czci boga podziemi i śmierci Veiovisa (święto Veiovisa); 11 grudnia – ku czci boga Słońca Sola Indigesa. W dniu obchodów Rex Sacrorum składał w ofierze barana w Regia, prosząc boga o przychylność oraz ochronę przed złem i śmiercią. Nazwa święta pochodzi od pytania, które przed złożeniem ofiary zadawał zebranym kapłan: „Agone?”, czyli „czy mam uśmiercić?”
    [Podobnie, czterokrotnie w roku obchodzili Słowianie swoje Święta Zmarłych, o czym już wspominałem kilkakrotnie.]
11 stycznia
  • święto Juturny [Święto Bogini Źródeł, patronki strażaków i pracowników wodociągów. Pewne jej atrybuty w chrześcijaństwie wschodnio-słowiańskim przejęła legendarna św. Praskewia, a w zachodnim – św. Otylia, zaś męskim ich odpowiednikiem jest św. Florian.]
11-15 stycznia
  • Carmentalia [Święto ku czci Bogini Carmenty, patronki dzieci (w chrześcijaństwie „zastępuje” ją św. Filomena. Ponieważ „Bocian-Ajtwaras przynosił dzieci z Zaświatów” - święto to jest także związane z kultem zmarłych i reinkarnacją, a więc w Słowiańszczyźnie z Zapustami.]
16 stycznia
  • Concordiae [Święto ku czci Concordii, Bogini zgody i harmonii.]
27 stycznia
  • rocznica budowy pierwszej świątyni Kastora i Polluksa na Forum Romanum, która była wotum dziękczynnym za zwycięstwo nad Latynami nad jeziorem Regillus. Kiedy szala zwycięstwa na stronę wroga pojawiło się dwóch młodzieńców na białych rumakach, którzy ruszyli na przeciwnika, a po chwili Rzymianie ruszyli do kontrataku, a młodzieńcy zniknęli. Pojawili się u źródeł Juturny pojąc konie i głosząc zwycięstwo, podczas gdy bitwa jeszcze trwała.
30 stycznia
  • święto pokoju – święto, podczas którego składano ofiary na ołtarzach pokoju. Na początku było to wiejskie święto, podczas którego rolnicy składali ofiary prosząc o pokój w państwie. Oktawian August zmienił charakter tych obchodów po podziale Rzymu na 265 dzielnic wydał rozkaz postawienia na wszystkich ulicach i skrzyżowaniach granicznych pomiędzy dzielnicami kaplic ku czci Laresa Compitalesa.
    Następnie kaplice te objęły kult Geniusza Augusta, co w końcu przerodziło się w kult Lares Augusti. W tych kaplicach składano ofiary prosząc o pokój, natomiast główne uroczystości odbywały się na Ara Pacis. [1]


1. Słowiańskie Zapusty (źródło: Wikipedia)



Przypisy: