Paleolit górny – 5. Cz. VII. Kultura oryniacka właściwa
Zespoły oryniackie [1]
I. Informacje o kulturze:
Wszelkie
informacje o kulturach kręgu oryniackiego zawarłem właściwie w
poprzednich rozdziałach. Tutaj powtarzam jedynie najbardziej ogólne,
dotyczące kultury oryniackiej właściwej, znanej z wielu stanowisk
polskich. Niniejszy rozdział stanowi c.d. omówienia ratowniczego
znaleziska z Przylaska Rusieckiego koło Krakowa.
Ludność
kręgu oryniackiego zajmowała tereny bardzo zróżnicowane.
Zasiedlała chętnie wysoczyzny lessowe zajmując punkty silnie
eksponowane (np. Kraków-Góra Bronisławy, Sowiniec, Piekary,
Kraków-ul. Spadzista), często odległe nawet od cieków wodnych, co
sugeruje znajomość metod gromadzenia wody. Spotykamy osadnictwo
tundrowe oraz stepowe i leśne. Zakładano obozowiska otwarte, z
tradycyjnymi szałasami-namiotami, a nawet budowlami ziemiankowymi,
jak i jaskiniowe, trwałe i sezonowe. Praktykowano przede wszystkim
myślistwo. Polowano intensywnie na mamuty, nosorożce włochate,
hieny, niedźwiedzie jaskiniowe, jelenie, tury/żubry, konie,
koziorożce, renifery i inne. W kulturach oryniackich występują
początki sztuki. [1] Typowe zespoły oryniackie znamy w Polsce np. z
Krakowa-Zwierzyńca i Piekar.
II.
Inwentarze i znaleziska luźne:
1. i 1B. Wyroby krzemienne do obróbki skór, kości i drewna, typowe nie tylko dla oryniaku Przylasek Rusiecki koło Krakowa (Dolina Wisły, Małopolska) (przypadkowe, ratownicze znalezisko gromadne) [2]
1). do 7). Drapacze odłupkowe krótkie (krępe)
2., 2B., 2C. Podobne narzędzia oryniackie (Zach. Europa) (źródło: [3])
3. Zasięg oryniaku w Polsce (źródło: [1] str. 132)
III. Datowanie:
Podając za
Kozłowskimi można określić wiek znaleziska kultury oryniackiej z
Przylaska Rusieckiego na przedział ok. 28 do 25 tysięcy lat pne. ,
a bliżej ok. 26 tys. lat pne. [1]
4. Miejsce w tabeli stratygraficznej (źródło: przypis [1], str. 21)
Przypisy:
[1]. Kozłowski J. K., Kozłowski St. K., Epoka kamienia
na ziemiach polskich, PWN, Wa-wa 1977
[2].
PMA Kraków. Zbiór
pochodzący ze żwirowni z Przylaska Rusieckiego koło Krakowa w
Pradolinie Wisły, znaleziony w latach 1974-76 w partii żwiru
budowlanego przywiezionego na budowę. Z tego powodu niemożliwy do
precyzyjnej oceny i opracowania. W roku 1977 znalezisko odrzucone ze
składu przeznaczonych do ekspozycji przez kustosza Muzeum
Archeologicznego w Krakowie, St. Kowalskiego, z racji zmieszania
inwentarza oraz niepewnej pierwotnej lokalizacji, czyli zupełnego
braku „metryczki”. W związku z tym opracowane tutaj „ratowniczo
i domyślnie”.
Brak
retuszu typowo oryniackiego, co świadczy o późnej fazie oryniaku
zespołu. Fot. 1. i 1B.: 1). do 7). Drapacze odłupkowe, używane
zawsze w oprawie.
Wszystkie
artefakty wykonane z takiego samego krzemienia brązowego, zapewne
miejscowego, jak inne z Przylaska Rusieckiego.
Opisywany
ratowniczy zespół zawierał na pewno więcej artefaktów, lecz w
tej partii żwiru znalazła się zapewne tylko część. Z powodu
przemieszania tego materiału nigdy nie uda się ustalić czy
wszystkie okazy należy łączyć ściśle z kulturą oryniacką
właściwą, jednak wszystkie dostawy żwiru wykazują podobne
cechy, co świadczy o dostarczeniu go z tego samego miejsca. Tylko
ostatnie dostawy, zawierające bardziej drobny żwirek bez otoczaków,
z domieszką grubego piasku, są powierzchniowe, młodsze i w nich to
właśnie znajdowały się okruchy ceramiki „łużyckiej”, a brak
artefaktów krzemiennych. Tak więc opisywany zespół można
traktować jako jednolity, zawierający znaczny procent wyrobów
przewodnich dla oryniaku.
Mocno charakterystyczne dla oryniaku są tu
np opisywane wcześniej wiórki typu Krems-Dufour, drapacze pyskowate
oraz skrobacze zębato-wnękowe (opisywane też wcześniej), a także
już opisywany nożyk wiórowy. Inne jeszcze typologicznie artefakty
zespołu z Przylaska Rusieckiego będą omawiane dalej.
Z całości
materiału można wysunąć wniosek, że zespół ten może być
pozostałością obozowiska jednosezonowego oraz „jednoziemiankowego”
o charakterze „domowym”, na co wskazuje obecność wielu narzędzi
„skrobiących”. Obecność wielu narzędzi typu zębato-wnękowego
potwierdza późne datowanie zespołu i pozwala go łączyć z fazą
oryniaku 5. Najprawdopodobniej (zważywszy materiał, w którym
znaleziono ten zespół) krzemnica ta musiała znajdować się w
pobliżu dawnej terasy zalewowej Wisły i w czasie następujących
potem wezbrań rzeki została pogrzebana następnymi warstwami
osadów. Właśnie ludność z grupy Krems-Dufour preferowała
osadnictwo w dolinach rzek, w przeciwieństwie do ludności typowo
oryniackiej, z upodobaniem zasiedlającej jurajskie wierzchowiny
wapienno-lessowe.
Jako
znalezisko o niepewnej metryce nie może być dowodem na stałe
zamieszkiwanie tutaj (w Dolinie Wisły) ludności omawianej kultury,
ale może świadczyć o sezonowym pobycie
na tym terenie człowieka oryniackiego podczas
zlodowacenia północnopolskiego Wurm (może
w fazach Arcy lub
Stillfried B), prowadzącego tutaj wówczas gospodarkę
zbieracko-łowiecką [mamut, koń] w chłodnym klimacie
peryglacjalnym, w środowisku tundry parkowej i na przemian leśnym,
z sosną, brzozą i wierzbą. Jednak w związku ze składem
inwentarza, zbliżającym się mocno do zespołów Krems-Dufour,
można (w porównaniu do innych opisywanych tu znalezisk kultury
oryniackiej, datowanych zwyczajowo na ok. 28 tys. lat p.n.e.) zaniżyć
datowanie inwentarza z Przylaska Rusieckiego do ok. 26 tys. lat
p.n.e. (środek Stillfriedu B). Z powodów wyszczególnionych na
początku omówienia, istnieje jednak w odniesieniu do tego zespołu
możliwość mylnego rozpoznania kultury (kultur ?).
5. Podobny typ krajobrazu (źródło:
Wikipedia)
Uwaga: Wolno kopiować i cytować jedynie pod warunkiem podania
źródła
i autora !!
